Vriendschappelijke ellende
Vriendschappelijke wedstrijden, bestaan ze nog? Vaak zit het vriendschappelijke karakter in de vooraankondiging! De wedstrijd wordt geregeld door één van de de wedstrijdsecretarissen van de twee verenigingen, tegenwoordig ook wel verenigingsmanagers genoemd. Als het goed is wordt er door de verenigingsmanager van de organiserende club ook een scheidsrechter geregeld. Met als leidraad de algemene regels van beschaving en een door de KNVB ook geïnitieerde financiële wedstrijdvergoeding. Die altijd weer bevochten moet worden door de scheidsrechter van dienst.
Veel clubs huldigen het standpunt dat de scheidsrechter in het kader van de uitvoering van zijn hobby maar financiële offers moet brengen, het is toch leuk wordt er dan gezegd en in veel gevallen is dit ook zo. Gevolg is wel dat de scheidsrechter zich in allerlei bochten moet wringen om op tijd aanwezig te kunnen zijn bij het ‘sportieve’ evenement. Reiskosten? Wedstrijdvergoeding? Het lijkt op vloeken in de kerk als je er als scheidsrechter over begint! Bij goed georganiseerde verenigingen is het meestal geen probleem, maar in veel gevallen mag je je als scheidsrechter spekkoper noemen als je er zonder zware beledigingen en intimidaties vanaf komt in die wedstrijden! Genoemde vergoedingen, die heel normaal zijn om de gemaakte kosten van de scheids – hoe minimaal deze ook mogen zijn – te vergoeden, worden gewoon niet betaald.
De KNVB houdt zich meestal buiten de organisatie van deze wedstrijden, maar toch ook weer niet! Bij het bestraffen van spelers met officiële waarschuwingen (gele kaarten) en veldverwijderingen (rode kaarten) is het volgens de regels van de KNVB verplicht om de gegeven straffen door te geven, zodat ook de tuchtcommissie een uitspraak kan doen over de voorgevallen feiten. De werkelijkheid is iets weerbarstiger, clubs houden de voorgevallen feiten ‘onder de pet’, met andere woorden niet over lullen, er is niks gebeurd! Er is bij dit soort voorvallen vaak een vreemd soort solidariteit, alle mogelijke sporen worden zoveel mogelijk gewist en slachtoffers wordt ingeprent dat het in het belang van de beide clubs is dat er geen onderzoek plaatsvindt. Bij het doorgeven van namen van zondaars wordt de scheids ernstig belemmerd door plotselinge vergeetachtigheid van de secretarissen van één of van beide clubs. Men weet plotseling niet meer hoe de betrokken wangedrag plegers heten en de informatie over lidnummers en andere personalia blijkt niet voorradig. Kortom de scheidsrechter staat in zijn hemd omdat hij niet vooraf de gewenste informatie heeft ‘opgeëist’.
GDA – sv Houtwijk
De wedstrijd sv Houtwijk – GDA zondag was zo’n ‘vriendschappelijke wedstrijd’, die dan ook nog eens in Spaanse sferen werd gespeeld. Ben er niet bij geweest en heb dus ook geen oordeel over de schuldvraag of over de details. Waar ik wel een oordeel over heb, is over de reacties op de scheidsrechterlijke beslissingen in een dergelijke wedstrijd… Beide partijen hebben zich vooraf stilzwijgend of expliciet akkoord verklaard met het feit dat de aangestelde scheidsrechter de leiding in handen heeft en dus onafhankelijk zijn beslissingen neemt. Daar gaat het echter vaak mis…, een niet gegeven uitbal daar ging het in dit geval over… Onacceptabel, zo oordeelde de ‘thuisspelende’ club en weigerde de wedstrijd na veel op- en aanmerkingen aan het adres van de scheidsrechter van dienst, voort te zetten! Waar gaat dit over? Naar verluidt over een uitbal? De integriteit van de scheidsrechter werd in twijfel getrokken.
Ervaring
Uit ervaring weet ik dat het vervolg van een dergelijke wedstrijd, heel onaangenaam kan verlopen. Elke beslissing wordt aangevochten, hoe klein die beslissing ook is! De scheidsrechter moet overal bij zijn omdat de korte lontjes heel snel opgebrand raken. Een voetbalwedstrijd is plotseling verworden tot een kooigevecht waarin alles is toegestaan. Er is dan vrijwel geen voetballer meer te vinden die het heus wel aanwezige verstand gebruikt. Alle publiciteit met een verzoek om respect en tolerantie is plotsklaps vergeten door deze broodvoetballers! De netjes neergezette borden met gedragsregels langs het veld op het thuiscomplex in het thuisland worden alleen nog maar gebruikt om naar te verwijzen bij overtredingen en misdragingen van de tegenstander. De bij veel wedstrijden in het eigen land aanwezige kinderen krijgen een snelcursus ‘haantjesgedrag’. Bij thuiswedstrijden wordt later met trots verteld dat de eigen spelers zich kranig hebben geweerd. Ons naaien ze geen oor aan! Het gevolg is dat er zo’n slordige 2000 kilometer gereisd is voor een sterk ingekort potje voetbal.
RESPECT!
Simon Taal
© Haaglanden Voetbal
The post Column van Simon Taal appeared first on Haaglanden Voetbal.