In de derde jaargang, op de donderdag om de veertien dagen, laat Haaglanden Voetbal-redacteur Carel Goseling zijn licht schijnen over voetbalzaken. Dat kunnen onderwerpen zijn uit zowel het betaalde- als amateurvoetbal.
Gras
Er was eens een land met prachtige grasvelden. Niet alleen voor de dieren om op de grazen, maar ook om op te sporten. Met name te voetballen. De groene vlakten werden zelfs geëxporteerd; waren gewild in de hele wereld.
Gemeenten vonden het onderhoud van de groene weiden echter te duur worden. Ze zochten naar alternatieven. En vonden die met hulp van het bedrijfsleven. Kunstgras werd het nieuwe modewoord.
Het duurde nog even voordat de groene plastic sliertjes die gras moesten nabootsen ook bruikbaar waren. De bal moest immers net zo reageren als op het natuurproduct. En je moest er als bespeler ‘veilig’ op kunnen vallen en slidings maken.
Toen dat allemaal geregeld was, was er ook geen houden meer aan. Overal verschenen de groene lakens van plastic. Inmiddels liggen er al zo’n 2000 van deze kunstmatige oppervlakten, vooral in de Randstad. Tendens: stijgend.
Sinds een week deugen de kunstmatige groene lakens echter niet meer. Het vredige beeld is verstoord nu is gebleken dat ‘we’ allemaal belazerd zijn. Het sporten op het kunstgras is helemaal niet zo veilig als iedereen dacht. Dat ligt niet aan het kunstgras zelf, maar aan de ‘vulling’ tussen de sprieten.
Die vulling bestaat namelijk uit gemalen autobanden. Een soort rubberen hagelslag moet de kunstgrasvelden bijvoorbeeld bespeelbaar houden zonder dat de voetballers die een sliding maken, brandwonden op hun benen krijgen. Maar moet er ook voor zorgen dat de bal ‘natuurlijk’ stuitert.
In 2006 verklaarde het Rijksinstituut voor volksgezondheid en milieu (RIVM) de kunstgrasvelden ‘veilig’. Met deed dat op basis van een onderzoek dat een bureau Industox voor hen deed. Met het standpunt van het RIVM gaven de rijksoverheid, de gemeenten en de KNVB groen licht voor het grootschalig gebruik van het kunstgras.
Wat blijkt nu? Het Industox-onderzoek stelde niets voor. Zeven spelers moesten op een kunstgrasveld wat kruipen, zitten en slidings maken. Daarna werd hun urine gecontroleerd op gehalten aan PAK’s (verbindingen die giftig kunnen zijn en kanker kunnen veroorzaken). Alles oké stelde het bureau.
Sindsdien werd er nooit meer gecontroleerd. Ook het RIVM deed geen nader onderzoek meer ook al twijfelde men destijds al aan het werk van Industox. Controle op de samenstelling van de rubberen hagelslag is er ook niet. Dat moet de industrie zelf doen. Een ‘milieukeurmerk’ dat erop staat blijkt fake.
Dat de industrie wist dat men fout zat, blijkt wel uit het feit dat men in 2015 uit alle macht wilde voorkomen dat de Europese Unie strengere eisen ging stellen aan de stoffen die in de rubberen hagelslag mogen zitten. Eisen die gebruik van de gemalen autobanden vrijwel zeker zouden hebben geblokkeerd. Het lukte de industrie om de nieuwe eisen uitgesteld te krijgen.
Dat voetballers op kunstgras via contact met de rubberen hagelslag in aanraking komen met giftige en mogelijk kankerverwekkende stoffen lijkt nu wel vast te staan. Stoffen die in hun lichaam komen via schaafwonden. Maar ook door het per ongeluk doorslikken van een korrel ‘hagelslag’ of door het inademen van de walm die van de gemalen autobanden afkomt als het warm weer is.
Nu is de paniek groot. De rijksoverheid heeft het RIVM opgedragen als een speer nieuw onderzoek te doen. De KNVB en de gemeenten doen er alles aan de gemoederen tot bedaren te brengen. Menig vereniging heeft zelf al besloten de kunstgrasvelden niet meer te gebruiken. Tot nader order.
Dat alles terwijl er een prima alternatief is voor de gemalen autobanden: een mengsel van kurk, cocos en zand. Maar ja, dat is een beetje duurder dan de hergebruikte autobanden. En dus denken alle verantwoordelijke partijen kennelijk dat de kosten voor de baten (de volksgezondheid) uitgaan. Liever een euro’tje sparen dan er voor zorgen dat de gezondheid van alle bespelers van kunstgrasvelden gewaarborgd is. En blijft.
Hoe naïef sommigen zijn bleek wel uit de reactie van een voetbalvereniging met een gewraakt kunstgrasveld waarbij de vraag aan de orde was of dat veld nog wel gebruikt kon worden. ‘Voetballen is gezonder dan niet voetballen’ luidde het standpunt.
Een houding die symbool staat voor het gedrag van alle betrokken partijen. Kop in het rubber en net doen alsof er niets aan de hand is. Kenmerkend is ook een andere reactie: ‘we kunnen dat spul er toch niet allemaal van af gaan halen?’ Hoezo niet? Opzuigen en vervangen door een écht veilig product. En de kosten declareren bij de industrie die jarenlang met de gezondheid van voetballers heeft gespeeld.
© Haaglanden Voetbal
The post De Vierde helft (40) appeared first on Haaglanden Voetbal.