In de derde jaargang, op de donderdag om de veertien dagen, laat Haaglanden Voetbal-redacteur Carel Goseling zijn licht schijnen over voetbalzaken. Dat kunnen onderwerpen zijn uit zowel het betaalde- als amateurvoetbal.
Hand
Iemand een hand geven is een vorm van beleefdheid. Het tonen van respect. In het voetbal worden talloze handen gegeven, vaak ook met een begeleidende klop op de schouder. Spelers die geblesseerd op het veld liggen krijgen een hand op de schouder van de aangesnelde leden van de medische staf. Vaak gevolgd door een hand op het hoofd/in de nek. Als de speler strompelend het veld verlaat, volgt een hand onderin de rug.
Spelers die gewisseld worden moeten zich voorbereiden op een handshake met de ploeggenoot die het veld in mag. Soms één hand, soms twee handen op heuphoogte. Een high five of zelfs dubbelhandig. En dan is er nog de al dan niet gemeende omarming. Uiteraard met klop op de schouder.
Maar dan zijn we er nog niet als wisselspeler. De trainer moet nog ‘begroet’ worden: door hem een hand te geven, te omarmen, of een klap op zijn vlakke hand. En vergeet de tik op de kont niet die je van de coach mag verwachten. Vervolgens moet nog de hele reservebank ‘handmatig’ worden afgewerkt.
Ik kan het niet helpen. maar ik vind het nogal een kleffe boel. Alsof de heren allemaal van die goede maatjes zijn. De meesten vinden degene die ze figuurlijk gesproken de hand schudden, op hetzelfde moment een enorme klootzak.
Handjes zijn er ook altijd te zien op de foto’s van een contractondertekening. Inclusief een brede glimlach van alle betrokkenen. Dat is niet alleen bij spelers zo, ook bij trainers. Menig oefenmeester wordt enkele maanden later door diezelfde mensen waarmee ze pontificaal op de foto stonden, ontslagen.
Dan is er, uiteraard, geen foto. Sterker nog: er wordt vaak uiterst geheimzinnig gedaan over de redenen die achter het plotselinge afscheid zitten. Natuurlijk, de chemie kan ontbreken tussen spelersgroep en trainer. De resultaten kunnen slecht zijn. Er kunnen zaken gebeurd zijn die men binnen de club niet wenst. Maar dan nog wordt er meestal gezegd dat er ‘in goed onderling overleg’ besloten is het dienstverband niet verder voort te zetten.
Dat laatste ‘in goed onderling overleg’ kwam nog net niet over de lippen van het bestuur van zaterdag eersteklasser FC ‘s-Gravenzande toen men succescoach Frans Danen liet weten dat hij na dit seizoen kon vertrekken. Een besluit dat gemotiveerd werd met ‘het zoeken naar een ander type trainer’.
Een drogreden. Toen men Frans Danen medio 2015 inhuurde wist men precies wie men binnen haalde. En waarom. De FC, net gedegradeerd uit de hoofdklasse, wilde naar dat niveau terug. Dat hoefde niet meteen in het eerste seizoen, maar in het tweede toch wel. Frans Danen behaalde in zijn eerste seizoen een periodetitel en streed via de nacompetitie voor promotie. Het lukte niet, ook al was het ‘te vroeg’ in de planning van zijn werkgever. Nu, in zijn tweede seizoen, staan Danen en zijn mannen bij de winterstop aan kop in zaterdag 1B. De kans op promotie is opnieuw aanwezig.
En dan toch de coach, zes maanden voor het einde van de voetbaljaargang, vertellen dat hij na medio 2017 niet meer nodig is. Lekker motiverend. Het besluit is waarschijnlijk ook nog met een handdruk bezegeld. Hoe hypocriet kun je zijn.
Corné van Doorn mag gedurende een half jaar proberen SVC’08 in de eerste klasse te houden. Een vrijwel onmogelijke opgave, want het zou betekenen dat de ploeg minstens vier concurrenten onder zich moet houden. Terwijl men nu kansloos laatste staat, mede omdat er geen goals worden gescoord.
Als Corné slaagt mag hij blijven; anders kan hij medio 2017 weer zijn biezen pakken. De man pakte dit ‘aanlokkelijke aanbod’ ook nog aan. Hij kon niet meer zonder het voetbal, zo was zijn verklaring. Het bestuur van SVC’08 had er kennelijk geen moeite mee daar ‘gebruik’ van te maken. Inclusief klop op de schouder.
Wie ik dus geen hand meer zou geven is ene Wang Hui, of omgekeerd. Voor een appel en een ei een Nederlandse profclub kopen, inclusief spelersmateriaal dat veel meer waard is, om er vervolgens geen cent in te steken. Bewust niet, omdat de Hagenezen niet doen wat meneer wil. En als Wang Hui, of omgekeerd, dan op zijn wanbeleid wordt gewezen, is niet hij de schuld maar alle anderen. Die verkwisten alleen maar geld. Terwijl diezelfde meneer Wang Hui, of omgekeerd, de club wel laat betalen voor zijn vliegreizen en hotels. Allemaal eerste klas en vijf sterren. Minstens.
Nu dreigt hij zijn speeltje kwijt te raken. Op last van de rechter. Tenminste nog één instantie die het door lijkt te hebben, daar waar de gemeente Den Haag en de KNVB het eerder lieten afweten. Daar werd Wang Hui, of omgekeerd, als een koning verwelkomd. Met niet één keer hand schudden, doch vele tientallen keren. Photo please!
© Haaglanden Voetbal
The post De Vierde Helft (45) appeared first on Haaglanden Voetbal.