HIJ WIST HET NIET
Ik heb er één gevonden. Hij stond bij de grootgrutter en had een overgeconcentreerde aandacht voor een briefje dat hij krampachtig in de ene hand hield om met de andere bij stellingen en rekken een wagentje te vullen dat hij met zijn bourgondische buik vooruit duwde. Hij had eigenlijk geen tijd voor een gesprek. Zijn vrouw ging voor de achtste keer op voor haar rij-examen. Met de kosten van de rijlessen had-ie haar al een Mercedes cadeau kunnen geven. Z’n dochter van achttien moest volgens de buren iets hebben met een getrouwde vent, iets wat ze keihard ontkende. Maar volgens zijn vrouw was het kind wel stevig aan de pil. Z’n zoon van vijftien had een game-fobie. Die zat de godsganselijke dag op z’n bed met een laptop. Volgens hem zat-ie te studeren maar z’n puntenlijstje had iets van de partituur voor een Weense wals, één, twee, drie en nog eens één, twee, drie. Hij had nog een nakomertje en die wilde niks, niet eten, niet drinken, niet slapen. En z’n vrouw op verjaardagen maar rondbazuinen dat het jong precies op z’n vader leek. Bovendien stond de zaak van z’n baas op springen. Die had onder andere export naar Rusland en dan wist je het wel. In een kwartier was ik volledig op de hoogte van alle kommer en kwel die zich in zijn leven uitstortte.
Ik kende hem van de voetbal. Hij was altijd een gulle, opgewekte goser geweest maar zo als ik hem nu zag, had-ie iets van een colporteur in euthanasie-voorstellen.
Ik vond het hoog nodig om het gesprek over een hele andere boeg te gooien. Ik vroeg wat hij vond van de uitschakeling van het Nederlands Elftal. Hij wist het niet, hij had het niet gevolgd, hij had wel wat anders aan z’n hoofd. Het afscheid was vluchtig, de dwangneurose van het boodschappenbriefje liet geen ruimte voor een goed gesprek en dan, hij wist het toch niet.
KRAMER vs KRAMER
Jaren geleden was er een film die dik in de Oscars viel onder de naam Kramer vs Kramer. Het thema was een onduidelijke man-vrouw-relatie. Ik moest aan die film denken na de uitspraak van de beroepscommissie van de KNVB waarbij Michiel Kramer vrijgesproken werd van het slaan van Ted van de Pavert in de wedstrijd tegen De Graafschap. De aanklager vond dat er geslagen was, maar een slim advocaatje stelde dat het een vorm van duwen was geweest. Maar of het nu slaan of duwen was, uit de beelden blijkt dat de actie niets met voetballen te maken had, maar gewoon een beweging met een gestrekte arm en hand naar een gezicht. De juristen van de KNVB waren kennelijk zo onder de indruk van de variant die de advocaat van Feyenoord (Joris van Benthem) verzon, dat ze Kramer vrijspraken. Maar mijns inziens is ook een duw in een gezicht een actie die je niet ongestraft kan laten. Met evenveel fantasie als Joris van Benthem Kramer van zijn schorsing afhield, hadden de juristen van de KNVB een variant kunnen bedenken waarbij het (niet per ongeluk ?) aanraken van het gezicht van een tegenstander ook strafbaar wordt gesteld. “Kramer vs KNVB” is nu echter een film met een onacceptabel “happy end”.
Voor dat u wellicht geneigd bent uit sympathie voor Feyenoord of Kramer de afloop wel te kunnen waarderen, maak ik u attent op de straf van zeven wedstrijden die Youssef el Baouchi van Quick kreeg en waarom? Een lichte duw in het gezicht van de tegenspeler!
EEN BRON VAN …
John van den Bron, de trainer van AZ, heeft zich tijdens de wedstrijd tegen Feyjenoord op een beschamende manier uitgelaten over de arbitrage. Hij vond het nodig om op een gemene, onbeschofte manier zowel de scheidsrechter als de vierde man uit te schelden. Ongecontroleerd en furieus ging hij te keer. De KNVB deed het af met een waarschuwing omdat de man zijn excuses had aangeboden.
De wijze waarop Van den Bron te keer ging, kan mijns inziens niet afgedaan worden met een excuusje. Een coach dient een voorbeeldfunctie te hebben zowel naar publiek als de eigen spelers. Hoe zou zijn reactie zijn als een speler van AZ een rode kaart oploopt als-ie hetzelfde doet als zijn coach?
Hebben we ook hier weer een geval van met twee maten meten, want in het amateurvoetbal zou een trainer die op een dergelijke manier vanuit de dug-out te keer gaat een paar weken thuis kunnen blijven.
Wellicht is het nuttig om in de opleiding van betaald voetbalcoach dit aspect als verplicht onderdeel mee te nemen en de coach periodiek op zijn gedrag te beoordelen met als sanctie de mogelijkheid de licentie gedurende kortere of langere tijd in te trekken.
John, een abominabel voorbeeld en een Bron van een hoop ergernis.
ZO MEESTER, ZO MENS
Hij groeide van Jopie uit betondorp door naar El Salvador en de Maestro. De Meester van het globale voetbalklasje. Nagenoeg onaantastbaar, onschendbaar en herkenbaar sociaal met zijn – populair gezegd – “voetbalkooien”, de Cruijff-Foundation. Fans en respect over de gehele wereld.
Nu is meester Cruijff die zo nadrukkelijk van ons is, ineens de mens Johan die met zijn gezinsleden teruggeworpen is op de moeilijkste periode in hun levens. Op afstand leven velen met hem mee en verwachten van de media een zeer terughoudende benadering.
Wie gelooft, bidt voor zijn genezing. Wie niet gelooft, hoopt ook dat hij deze ongelijke strijd mag winnen.
Dries Weber
© Haaglanden Voetbal
The post De column van Dries Weber appeared first on Haaglanden Voetbal.