PARIJS
Als columnist heb je de ongeschreven opdracht om in een combinatie van originaliteit, actualiteit en een enigszins humoristische benadering objecten en subjecten te beschrijven in het kader van het karakter van het medium waarin de column wordt gepubliceerd. Maar soms klap je dicht als de wereld om je heen plots weinig ruimte geeft om onbevangen een column te creëren.
Het drama van Parijs is zo’n blokkade. Het onbegrijpelijke van gruwelijke aanslagen gepleegd door fanatieke, krankzinnig en religieus gestoorden die veranderen in genadeloze moordmachines. Er zijn hieraan al heel veel woorden besteed en de mijne kunnen weinig substantiële waarde toevoegen zodat ik mij beperk tot het signaleren van mijn machteloze verslagenheid en mijn woede op het bestaan van elementen en systemen die dergelijke onmenselijke acties mogelijk maken of bedrijven.
HANNOVER
De traditionele broederstrijd tussen Nederland en zijn Oosterburen was al teruggebracht tot een poging om demonstratief te voetballen. Ik kon me daar niet zo veel bij voorstellen, maar de verpakking lag in de entourage en de intentie van de bezoekers om een statement te maken in een machteloze en tot zekere hoogte nutteloze poging om een daad te stellen tegen deze aanslagen.
Uiteindelijk bleek het een loos alarm waar wel met overmacht op gereageerd werd en dat zelfs leidde tot het afgelasten van de wedstrijd. Hoe terecht deze maatregel wellicht was, er dreigt wel een trend te worden gezet in de benadering van de risico’s. Naast de verademing bij de constatering dat er niets gebeurd is, is er wel een hier en daar paniekerig ogende ongerustheid ontstaan. Het zal heel moeilijk zijn dit terug te brengen tot aanvaardbare proporties. Helaas zijn de vrijwilligers in de sport eerder zelf slachtoffer dan dat ze een bijdrage kunnen leveren in de bestrijding van het kwaad.
Ook is niet te verwachten dat er voor hen op dat vlak een taak kan worden gegeven.
DEN HAAG
Den Haag ligt dichter bij Parijs dan Hannover. Er kan geen sprake zijn van een ver-van-mijn-bed-show. Bovendien klinkt Molenbeek ongeveer net zo Nederlands als ‘s-Gravenhage. Wat heeft Den Haag daarnaast nog gemeen met Parijs en Hannover? Beide hebben een stadion. In Parijs is de aanslag mislukt en in Hannover was er een (loos) alarm waarin het stadion centraal stond.
We hebben in Den Haag ook een stadion. Reeds nu wordt een bezoek daaraan door sommigen gekwalificeerd als “niet geheel zonder risico”. In het gevecht tegen een onzichtbare vijand hebben we niet de wapens om ons te verdedigen. Alleen het vernietigen van het hart van deze draak is de oplossing. Maar we kunnen ons maar beperkt gesteund voelen door degenen die in staat zijn om die taak te verrichten. We zien regeringen die naar elkaar kijken en waarbij de één realistischer reageert dan de ander. Zo ook onze vaderlandse politici die de boot afhouden met allerlei excuses maar in het besef dat ze in een opgefokte bezuinigingsdrift van de defensie een pief-paf-poef-leger hebben gemaakt en van de inlichtingendiensten (we hebben er maar liefst drie) de oortjes hebben verstopt. Er is niet veel waarbij we ons nog gerust en veilig voelen, maar we blijven gewoon voetballen
JOHAN
Een man die wel nadrukkelijk boven het maaiveld is gegroeid, is natuurlijk Johan Cruijff. Het heeft geen nut om het waarom hier uit te leggen. Hij is onbeperkt bijzonder in vele opzichten. Zo is hij ook de zendeling die met zijn Cruijff-doctrine dacht zijn oude liefde – AJAX – naar een hoger niveau op het Europese platform te kunnen brengen. Zo’n vier jaar geleden kwam hij met een fluwelen revolutie die echter de scherpte had van een rol prikkeldraad en waar er te veel figuren waren die zich daaraan op de één of andere manier beschadigd hebben. Hoewel nog steeds met de mond wordt beleden dat zijn visie in het beleid van AJAX is terug te vinden, zijn zijn apostelen nagenoeg allen van het toneel verdwenen. De laatste krampachtige Volendammer die niet bereid was te zwichten voor andere ideeën dan die van zijn voorbeeld, is ook uit de club gewerkt. Hij wil via de rechter nog de kans krijgen de weg terug te krabbelen maar hoe het ook uitpakt, zijn rol is uitgespeeld.
Johan heeft ook gezien dat de fluwelen revolutie niet verder is gekomen dan een wapenstilstand zonder winnaars en heeft de handdoek in de ring gegooid. Hij ziet voor zichzelf geen plek meer om de club te adviseren. Het is moeilijk te bevroeden hoe hij zich daarbij voelt, mede in aanmerking nemende zijn gezondheid. Deze situatie had niemand hem gegund mede dat men verzekerd mocht van zijn goede bedoelingen. In de uitvoering van zijn plan heeft hij de andere krachten in de club onderschat.
WIE EENS ONS SHIRT MOCHT DRAGEN
Frans Leermakers heeft in zijn boek “Wie eens ons shirt mocht dragen” een vijftigtal personen vereeuwigd die op de één af andere manier een relatie hadden met het oude ADO. Een deel heeft de band met de club gecreëerd op het veld en een ander deel als bestuurslid of in de organisatie.
Vooral met de bestuursleden heb ik een relatie gehad als bestuurslid van RAVA en als secretaris van de Belangen Commissie Zuiderpark die gedurende 25 jaar de belangen verdedigd heeft van de in dat park op het sportieve vlak opererende organisaties. Zoals deze mannen door Frans worden beschreven, zijn ze voor mij herkenbaar.
Het boek gaf – uiteraard – geen beeld van de duizenden amateurs die in de loop van de jaren het shirt van ADO gedragen hebben, maar sportief of anderszins niet boven het maaiveld uitkwamen.
Het is een groep waar ik een lans voor wil breken. Ik stel mijzelf daarbij als een voorbeeld zonder de pretentie te hebben dat ik een plaats in het boek van Frans verdien.
In de dertiger jaren maakte Mauk Weber deel uit van de selectie van ADO. Met zijn capaciteiten kon hij doordringen tot het Nederlands Elftal waarbij hij deelnam aan 27 wedstrijden. Het was 1941 toen mijn vader met een jochie van een jaar of elf zich bij ADO meldde. De toenmalig trainer, de befaamde Wim Tap dacht een nieuw Maukie binnen te krijgen, maar vrij snel bleek dat mijn kwaliteiten zeker niet op groene gras lagen. Na een jaar adviseerde hij mijn vader om mij aan te melden bij een kleinere vereniging en dat werd RAVA waar ik inmiddels een lidmaatschap van 73 jaar heb opgebouwd.
Ik behoor dus tot die grote naamloze groep die ooit het rood-groene shirt mocht dragen. Zij krijgen uiteraard geen persoonlijke vermelding in welk boek dan ook. Maar als groep verdienen zij de verdienste dat zij van ADO door de jaren heen een respectabele amateurclub hebben gemaakt. In dat laatste ligt de verwijdering tussen mij en ADO. Op het moment dat door de BVO besloten werd om de amateurtak op te heffen, was de liefde over. Op emotionele gronden vind dan ook dat het huidige FC Den Haag niet zo veel recht meer heeft om de naam ADO te dragen.
Dries Weber
© Haaglanden Voetbal
The post De column van Dries Weber appeared first on Haaglanden Voetbal.